Jaarlijks doktersbezoek

Het was tijd voor mijn jaarlijks doktersbezoek. “Hoe gaat het met jou, Alimonia?”, vroeg de dokter toen ik nog geen plaats genomen had op de stoel. “Goed hoor”, antwoordde ik hem kort. “We zullen direct eens kijken”, zei hij. Na allerlei vreemde vragen en bijhorende antwoorden was de diagnose vrij simpel. “U moet dringend rusten of u gaat er onderdoor”. “Excuseer?”, vroeg ik hem vragend. “Ja, al die stress moet u vermijden. Een jonge vrouw zoals u mag niet zoveel stress in haar leven hebben.” Ik knikte en begreep hem. “Ik doe mijn best, echt waar”. “Dat is niet voldoende”, vertrouwde hij mij toe. “Je moet minder hooi op je vork nemen. Minder hard werken. Je leven is toch meer dan werken, niet Alimonia?”

En toen viel er een stilte.

“Niet?” probeerde hij nog een tweede keer. “Nee”, zei ik hem bedroefd. “Mijn leven bestaat alleen uit werken en dat is goed zo. Ik voel me goed. Zeer goed.” “Ja blijkbaar toch niet als ik al je kwalen hoor”. “Dat is maar tijdelijk”, snauwde ik hem toe. “ja zeker”, zei hij op een sarcastische toon. “Je moet een paar dagen vrij nemen, Alimonia, of je gaat eronderdoor.” Ik knikte maar blijkbaar niet overtuigend. “Ik zal je een week verlof geven” voegde hij er snel aan toe. “Een week?” riep ik met een toon alsof ze mij aan het martelen waren. “Ze kunnen geen week zonder mij!”

“Kijk”, zei de dokter. “Dan is het simpel. Als je echt alleen maar verlof wilt nemen als er versterking komt, zal ik mijn job speciaal voor jou 5 dagen inruilen. Deal?”

Ik knikte en ging opgelucht de dokterspraktijk buiten.

Dat noem ik pas een échte vriend.

Doctor doctor, please
Don’t you know I’m going fast
Doctor doctor, please
Don’t you know I just can’t last
But you look so angry as I crawled across your floor
She’s got the strength, I JUST can’t take any more

Iron Maiden – Doctor Doctor