Een paar dagen geleden was ik op een subliem celloconcert van één of andere Italiaanse schone. Als “encore” speelde ze dit. Na exact 2 noten liepen de tranen over mijn wangen. Ik werd gegrepen door de schoonheid en eenvoud van dit stuk. Ik verliet het concert en werd tegengehouden door de celliste. Ze wou weten of ik “ok” was omdat mijn tranen haar niet ontgaan waren (ik zat dan ook op de eerste rij). Ik knikte en vroeg haar hoe het stuk noemde. “Le cygne” van Camille Saint-Saëns.
Geniet ervan. Deze keer in de uitvoering van meester Mischa Maisky.
De wereld door de ogen van Alimonia 