Ik word vastgebonden. Op een stoel. Mijn handen bevinden zich netjes achter mijn rug. Ik beweeg niet. Ik spartel niet tegen. Ik laat hen maar doen want ik weet niet beter. Op hun gezicht is geen emotie van tevredenheid te bespeuren. Hebben ze hier plezier in? Wat drijft hen? En waarom kan ik mij hier niet tegen verzetten? Ik laat ze maar doen. Ze brabbelen wat tegen mij, maar ik luister niet. Ik hoor enkel cello klanken. Ik neurie maar wat. Ik beweeg mijn hoofd. Lichtjes.
Ik lach terwijl ik voor mij uitstaar. Ik heb mijn denken uitgeschakeld en voel geen pijn als ze mij willen brandmerken.
Ik laat ze maar doen. En ik hoop dat hier plezier in scheppen.
De wereld door de ogen van Alimonia 