Miss chaleur

Miss chaleur word ik al wel eens al grappend op het werk genoemd.  Meestal loopt ik licht gekleed op het werk. Iets zediger als hier met een geklede broek en meestal met een t-shirt. Voor mij is het altijd zomer op het werk en dus dan ook altijd te warm. Het zal jullie dan ook niet verwonderen dat de ramen in mijn dichtstbijzijnde omgeving direct openvliegen als ik toekom. Het is zelden dat ik het koud heb. Dat is enkel tijdens de maandelijkse miserie. Dan bevries ik en wil ik zoveel mogelijk kledij aandoen. Dan verstop ik mij in mijn sjaal en hou ik indien mogelijk mijn hippe muts op terwijl ik een chocomelkske drink. De commentaar is dan ook snel “Tu es malada, Alimonia?”. Mannen snappen dat niet, dus ik probeer het ook niet. Thuis echter heb ik het dan altijd te koud. Ik slaap dan ook, zowel tijdens de zomer als tijdens de winter, met een donsdeken. En dat is nog niet alles. Daar liggen nog een laken en een dik deken onder. En ik vergeet nog mijn dikke winterpyjama en indien mogelijk mijn winterkousen (en een warmwaterkruik). En neen dit is niet overdreven.

Maar het is pas sinds enkele dagen dat ik besef dat ik niet Miss chaleur ben, maar Miss onsympathiek. Of dat denk ik althans. Ik heb de indruk dat heel weinigen mensen mij leuk, aangenaam of tof vinden. Ik heb het hier dan ook over mensen die mijn in het echt ervaren. Mensen waarmee ik in de trein zit. Waarmee ik samen werk of die ik tot de groep “vrienden” kan catalogiseren. Ik ben nooit populair geweest. En dat hoeft ook niet. Op klasfoto’s stond ik steevast vanachter. Ik trok en trek niet zo heel graag de aandacht. Ik weet dat dit in fel contrast staat met wat ik hier doe. Maar in het echte leven ben ik redelijk verlegen. Het is niet voor niets dat ik voor cello koos. Achter dit instrument kan ik mij immers verstoppen. En daar hou ik wel van. Net hetzelfde als fotografie. Ook daar achter kan ik mij verschuilen. Al heb ik mijn momenten dat ik graag voor de lens sta. Maar dat is anders. Want ook daar ben ik iemand anders. Als ik modelleer, verander ik in een personage. Dan kan ik, wat ik wil uitbeelden, in mijn personage stoppen. Dan ben ik even mezelf niet, maar iemand anders, met mijn gevoelens en emoties.

En toch gelooft niemand mij als ik vertel dat ik verlegen ben. Mijn verlegenheid op gebied van kledij ben ik wel kwijt gespeeld. Ik durf al wel eens experimenteren. Ik haat het om er normaal bij te lopen. Ik doe graag eens wat anders. Zo vlecht ik soms een rood lint door mijn haren. Of doe ik felle nagellak op. Maar ik durf ook wel eens een korte short met mooie netkousen aan te doen. Zo kort dat het zelfs lijkt dat ik geen broek aanheb. Maar als ik dat doe, dan moet ik zeker niet afkomen met mijn verhaaltje of mijn verlegenheid. En toch is het wel zo. Want eigenlijk voel ik mij er niet ‘prettig’ in. Die blikken, dat is even fijn. Maar na 5 minuten heb je het wel gehad. Mannen kijken je zeer vreemd aan en vrouwen negeren je compleet.

In groep ben ik een verloren ziel. Dan klap ik helemaal toe. Mensen proberen soms met mij te babbelen, maar het lijkt alsof ik niets zinnigs kan vertellen. Toch niet op dat moment. Geef mij een gesprek met 1 of 2 mensen apart en dan kan ik wel degelijk iets zinnigs vertellen. Weliswaar niet over geschiedenis, aardrijkskunde of politiek. Maar over het echte leven. Het zal jullie misschien wel verwonderen, maar als er groepsmomenten te beleven vallen (zoals bijvoorbeeld bij de muziekgroep waar ik bij ben), dan sluit ik mij geregeld op in de toiletten. Tot het “groepsmoment” voorbij is. Ik haat die momenten. Liefst van al zou ik onzichtbaar willen zijn !  Maar tot op heden lukt me dat nog niet. Soms tokkel ik wat op mijn gsm of ga ik bij een groepje staan. Maar echt leuk vind ik dat niet. Integendeel.

En zo word je al snel onsympathiek gevonden. Het is ook niet de eerste keer dat ik te horen heb gekregen dat mensen schrik van mij hadden toen ze mij nog niet kende. Blijkbaar heb ik nogal een strenge blik. Dat is bewust zo, vrees ik. Die heb ik van jongs af aan mezelf aangeleerd. Anders was ik een vogel voor de kat geweest voor pesterijen. Met mijn blik heb ik al veel mensen weggejaagd. Potentiële lovers bijvoorbeeld. “Ik dacht dat je boos op mij was”, zei een collega onlangs tegen mij. “Euh?”, vroeg ik. “Ja, toen ik hier pas kwam werken… Ik dacht: die is boos op mij. Die kijkt altijd zo vies !”. Ik heb er wel even moeten mee lachen. Maar blijkbaar was hij niet de enigste. Ik heb het al wel vaker gehoord. In hun ogen ben ik een bitch. Zeker omdat ik dan ook bijna niets zeg. Ik voel me te goed voor hen….

Misschien hebben mensen wel echt schrik van mij. Met mijn zwarte look. Mijn strenge blik en dan nog eens mijn gifzwarte commentaar. Want zo ben ik wel. Mijn humor is pikzwart. Droog. Sarcastisch. Meestal begrijpen mensen mijn humor niet. Ze denken dat ik echt serieus ben. En net dat maakt het zo leuk. Maar ondertussen vinden ze mij wel onsympathiek. Ach.

Ik zal nooit de vrolijke van de hoop worden. En nooit de sympathieke. Maar met Miss chaleur, daar kan ik wel mee leven !