Ik denk dat ik wat uitleg aan jullie verschuldigd ben. Voor degene die hier sporadisch komen, maar ook voor de mensen die mij al jaren volgen. De laatste maanden hou ik mijn statistieken nauwlettend in het oog. En ik krijg bezoekers. Soms veel. Soms weinig en soms heel veel. Toen ik aan het bloggen was over de mol, kreeg ik enorm veel bezoekers op mijn blog. Weliswaar lieten ze geen commentaar achter, maar ze waren er wel. Op een gegeven moment stond deze blog gewoon op de eerste pagina van google. Dat was wel eventjes schrikken. Zeker omdat mijn collega’s nogal hard into the mol waren. Ik had dus bang. Dat ze ineens op mijn blog zouden stoten. Niet dat ik veel te verbergen heb. Maar sommige dingen hou ik toch liever voor mezelf. Als een gek haalde ik foto’s van mijn blog en zorgde ik ervoor dat ik van de google pagina verdween. Maar de mensen bleven. Uit alle windstreken.
Ik heb altijd graag geblogd omdat ik anoniem mijn verhaal kwijt kon. Maar als je dan ineens begint na te denken welke mensen alles kunnen lezen/zien, dan begin je een beetje ongerust te worden.
Om die reden nam ik een beetje afstand van mijn blog. Ondertussen ben ik een tweede blog begonnen onder een andere naam. Ik denk dat ik ondertussen 10 blogposts daar heb geschreven en 0 bezoekers heb gelokt. Dat is pijnlijk, maar ik heb die andere blog eventjes nodig. Ik zie het als een dagboek waar iedereen kan inlezen, maar waar niemand in geïnteresseerd is.
Ik kan niets beloven, maar ik mis mijn personage Alimonia erg. Langs de andere kant vind ik geen energie om haar weer tot leven te wekken. Dat is niet enkel met mijn blog maar nog met andere zaken. Een onafgewerkte puzzel ligt bijvoorbeeld al weken op mijn tafel. Geen seconde heb ik er naar gekeken.
Heb nog geduld. Verwijder de link van deze blog nog niet. Ik kom zeker terug. En dat kan misschien wel eens sneller zijn dan je kan vermoeden.
Ik wens jullie een fijne avond.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Tja, nu maak je mij nieuwsgierig naar jouw andere blog ……
Afwachtende groet,
Weet je wat ik denk ? Whatever. Succes met de vele lezers en eveneens succes met de zeer weinige lezers.
Veel succes met beide!
En ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik niet nieuwsgierig ben naar je nieuwe blog…
‘k Begon mij al af te vragen of er nog een conclusie na de “conclusie” ging komen.
Ik ga er niet om bedelen, maar als we je andere blog mogen zien, dan komen we zeker eens piepen. Vraagje : mijn inspiratie is eventjes in low mood voor wat mijn blog betreft en ik bedacht iets. Ik zoek voor een korte periode medebloggers die eens via mijn blog hun eigen ding willen doen als een éénmalige “gastoptreden”. Bij deze als je geroepen voelt of nog iemand kent, neem dan per mail contact op en ik leg de rest verder uit in een reply. ’t Is maar een gedacht. Groetjes en blij van weer te horen van je…
Die andere blog, daar gebeurt niet zo veel op. Je mist zeker niets. Het lijkt wel een puber die in haar dagboek aan het schrijven is 🙂
Ik hoop snel weer bevrijd te kunnen schrijven hier 🙂
Ik vond het vreemd: de Koningin Elisabethwedstrijd voor cello en Alimona zwijgt al vermoord. Het had dus een reden. De reden begrijp ik maar al te goed want zelf al meerdere keren een blog gestopt in min of meer dezelfde omstandigheden. Al had ik op enkele van mijn vorige blogs een paar keer wel heel persoonlijke dingen geschreven en zelfs een keer me heel negatief uitgelaten over collega’s. Zelfs nu begin ik toch weer (te) veel meer te schrijven … op mijn fotoblog.
Soit, als U me permitteert, dan heb ik een vraagje. Wat is volgens U de beste uitvoeingen van de Cello suite van Bach?
mvg
U geeft me een goed idee. Ik volg natuurlijk een beetje de wedstrijd en ik heb mijn favorieten. Misschien blog ik er hier wel over want die andere blog was ook maar van korte duur 😉