Het sijpelt langzaam naar binnen. Als een warme gloed betreedt het mijn lichaam. Ik voel me angstig maar verzet me niet. Mijn lichaam is deze warmte niet meer gewoon. Fysiek geef ik mij over. Geestlijk niet. Mijn geest houdt mij nog steeds onder controle. Ik geniet, maar niet zoals het zou moeten. Maar ik maak me geen zorgen. Het ligt niet aan hem maar enkel aan mezelf. Ik heb me immers de laatste jaren aangeleerd om te genieten van pijn. Het is moeilijk om een ommekeer te maken.
Na enkele minuten verliest mijn geest uiteindelijk de controle en sla ik een gil van opwinding. “Wat voelt dit toch heerlijk” denk ik bij mezelf.
Verliefd zijn.
De wereld door de ogen van Alimonia 
En dat je er maar lang van mag genieten!
Heb je die reiziger op de trein dan toch aan de haak geslagen?
Alimonia,
Deze chemische reactie in je lichaam duurt max 6 weken, dus je geen illusies maken hé, wil je niet ontmoedigen…he he grtjs, D.G. 😉
Ik vrees dat het nu al uitgewerkt is !
Dacht het wel, verwonderde me al het tot aan je tenen gezakt was die warmte, dacht bij mezelf, hooguit tot aan haar navel, effe staren , navelstaren , zoals men zegt en ’t is gedaan!
Maar goed, de poging was er toch en in het vervolg probeer ne keer een koude rilling beste ijskoningin of durf je niet? 😉
De koude rillingen hebben alweer gewonnen Daniël. Het gevoel was te sterk.