Het was na het zien van “Tot Altijd” dat ik tot het besef kwam waarom ik mij al weken slecht voel. Het is nochtans al maanden geleden, maar tot op heden heb ik het blijkbaar nog steeds niet verwerkt. De dood van onze hond. Of beter gezegd het vermoorden van onze hond. Want onze hond is niet vanzelf gestorven. We hebben hem geëuthanaseerd. Niet zomaar. We hebben er een tijdje over nagedacht, maar tot op heden kan ik nog steeds geen vrede nemen met toen onze egoïstische beslissing. Hoewel ik onze hond niet kon rieken of zien, hield ik toch van hem. Op mijn manier. Ik toonde het niet. Ik heb hem meer “stomme hond” dan zijn effectieve naam genoemd. Ik heb hem meer getreiterd dan dat ik lief voor hem was. Maar dat mocht geen excuus en doorslaggevende factor zijn geweest waarom hij beter dood dan levend zou zijn. Natuurlijk hebben we hem niet voor die reden laten inslapen. Hij had een attack gekregen en kon nog amper op zijn poten staan. Ook at hij al dagen niet meer en was hij ontzettend mager geworden. Maar geestelijk was hij nog altijd even aanwezig als jij en ik zijn. Na een paar dagen afzien (hij kermde constant), hebben we het besluit genomen. Alsof we een gewone pizza gingen bestellen, belden we de dierenarts. Alles ging zo gemakkelijk. Op een klein kwartier stond ze daar. De dierenarts. Met haar onnozele aktetas. Met het dodelijke gif. We gaven haar, zonder enig verzet, de toelating om onze hond te doden. We namen afscheid en toen gebeurde het. Op een paar minuten was hij dood. Levensloos lag hij daar. Onze hond waar we 15 jaar (!) mee geleefd hadden.
En ineens. Op een paar tellen was hij dood. Hij werd meegenomen en werd – God weet waar – weggevoerd. Vandaag de dag heb ik het er nog altijd moeilijk mee. Vaak huil ik nog. Als ik het mij inbeeld wat voor onmensen we zijn geweest. Hoe ik mijn ouders heb overhaald hem toch maar te laten euthanaseren met als onnozel argument dat we hem niet zo konden laten doodgaan. Van de honger. Van de pijn. Op een onwaardige manier.
En dus besloten we hem dan maar op een onwaardige wijze te euthanaseren.
Wat voor soort mensen zijn wij als we iemand zonder zijn toestemming laten sterven. Aan een mens kan je zijn mening nog vragen. Hij kan argumenten geven. Hij kan je overtuigen. Het uitleggen. Je kan erover praten. Maar dat kan je niet met een hond. Wie zijn wij om zo’n beslissing te nemen in zijn plaats? Misschien had hij geen pijn? Misschien was er iets anders? Misschien wou hij niet dood? Vaak vraag ik mij af wat er zou gebeurd zijn als we de dierenarts niet hadden gebeld. Misschien had hij de attack wel overleefd en zou hij nu als een vrolijke hond door de sneeuw huppelen. Dan zouden we achter het raam naar hem zitten hebben kijken. Hem hebben zitten filmen. Met hem hebben zitten lachen en van hem hebben zitten genieten. We zouden hem hebben zien verdwijnen in de witte sneeuw. We zouden hebben zitten lachen hebben met zijn ijspegels onder zijn vacht.
Hoe schuldig zouden we ons dan toen wel niet hebben gevoeld dat we er ooit aan gedacht hebben om hem te laten euthanaseren?
Schuldiger dan hoe ik mij nu voel?
De wereld door de ogen van Alimonia 
vind de woorden niet…
ik begrijp je tot op den draad, ken het gevoel volledig, vrees dan ook dat woorden te oppervlakkig overkomen.
warme knuffel,
stil maar veelzeggend.
Alimonia,
Je schrijft dat hij onophoudelijk kermde. Je hond had pijn , dat kan niet anders. En wie weet vroeg hij op zijn manier in die smeekbede van gekreun om een verlossend spuitje!
15 jaar oud, als mens was hij een honderd jarige.
Maar begrijp je wel hoor dat je het daar soms nog moeilijk mee hebt.
Denk ook dat je niet koudweg naar de dierenarts bent gestapt , maar eerder een gevoel hebt onderdrukt op dat moment om die verlossende stap te kunnen zetten voor je hondje, om hem uit zijn lijden te verlossen.
Tijd heeld wonden…
groetjes,
Daniël
Als ik pijn heb, kerm ik ook. Op een menselijke manier weliswaar. Als ik niet kon praten, zouden mijn ouders/vrienden ook denken dat ik dood zou willen.
Zucht
Lief, ik ben een hondenfreak, dat weet je misschien wel hè dus je raakt me, toch is een dier wat zo ondraaglijk lijdt wel beter af in de hondenhemel, echt, honden komen daar waar mensen nooit zullen zijn!
Heb gisteren een blogje in de trein geschreven over het heengaan van mijn hond. Zal in de loop van volgende week verschijnen. Hij was ook 15 jaar en we hebben hem ook een spuitje gegeven.
Je bekijkt het toch verkeerd hoor, je stelt de verkeerde vragen. Een hond kermt niet uit zichzelf, dat doet hij alleen als hij pijn heeft. De tekenen die de dierenarts opnoemt, het fel vermageren (dat had die van mij ook) en de andere zaken, zijn tekenen dat hij echt wel achteruit aan gaan was. Hij zou misschien nog enkele dagen, weken langer geleefd hebben en daarna een pijnlijke dood gestorven.
Zo moet je erover denken, dat jullie de juiste keuze hebben gemaakt. Ik zou mij ook slecht gaan voelen als ik telkens zou denken van: had ik dat maar, had ik dit maar gedaan, dan was mijn ex misschien niet bij mij weg zijn gegaan. Nu denk ik daar heel anders over. Ik ben nog altijd hetzelfde gebleven, zij is veranderd. Goed weekend.
Er zijn geen verkeerde vragen. We worden verondersteld deze vragen niet te stellen zodat we onszelf niet schuldig voelen. Zoals ik hierboven al zei: ik “kerm” ook als ik pijn heb. Maar wil ik dan direct dood? God zet dieren en mensen op de wereld en wie zijn wij om hen het leven te ontnemen als ze daar niet zelf voor kiezen?
Hmm, het zijn wij die mensen en dieren op de wereld zetten en het zijn wij die over alles beslissen. Het is daarom ook dat we onszelf aan het vernietigen zijn.
Dat blogje staat nu online, tis maar even om te melden.