Ik ben terug verliefd. Enorm verliefd. Vlinders dwarrelen in mijn buik. Hoewel het een leuk gevoel is, zorgen ze er toch voor dat ik mij vaak ziek voel. Maar ik ben terug verliefd. Op mijn cello. Hij staat er weer. In de hoek. Alsof hij nooit is weggeweest. Het is echter wel een ander instrument als ik vroeger had, maar hij is net zo mooi. Hij wordt zelfs mooier met de minuut ik er naar kijk.
Ik kan naar hem kijken. Uren aan een stuk. Hij is zo mooi. Hij staat daar maar. Hij straalt een enorme rust uit. Als ik hem bespeel, komt hij tot leven. Noten worden omgezet in gevoelens. Die op hun beurt reacties uitlokken. Verdriet. Blijdschap. Boosheid.
Zoals bij elke verliefdheid heeft de medaille ook een achterkant. Frustratie. Het is enorm frustrerend dat ik weer helemaal van nul af aan moet beginnen. Noten herken ik amper op de fa-sleutel. Is het nu toch een fa of een si? Alles is weg. Het ritme, de noten. Maar het gevoel is nog nooit zo sterk geweest al nu.
Mijn cello en ik.
We gaan de wereld veroveren!
De wereld door de ogen van Alimonia 
niet teveel zwijmelen of naar je cello kijken hoor, gewoon gaan spelen, veel succes en vooral: veel speelplezier!
dank je wel. Dat speelplezier zal niet mankeren hoor 😉